Παντούμ

Τ' αστέρια κρατούν έναν κόσμο δικό τους,
στο πέλαγο σέρνουν φωτιές τα καράβια.
Ψυχή μου λυτρώσου απ' τον κρίκο του σκότους,
πικρή, φλογισμένη, που δέεσαι με ευλάβεια.

Στο πέλαγο σέρνουν φωτιές τα καράβια,
η νύχτα στενεύει και στέκει σαν ξένη.
Πικρή, φλογισμένη, που δέεσαι με ευλάβεια,
ψυχή μου γνωρίζεις ποιος νόμος σε δένει.

Η νύχτα στενεύει και στέκει σαν ξένη,
στο μαύρο μετάξι τα φώτα έχουν σβήσει.
Ψυχή μου γνωρίζεις ποιος νόμος σε δένει
και τι θα σου μείνει και τι θα σου αφήσει.

Στο μαύρο μετάξι τα φώτα έχουν σβήσει,
ακούγονται μόνο του χρόνου τα σείστρα
και τι θα σου μείνει και τι θα σου αφήσει
αν τύχει κι ανάψει βουβή πολεμίστρα.

Ακούγονται μόνο του χρόνου τα σείστρα,
μετάλλινη στήλη στου πόνου την άκρη.
Αν τύχει κι ανάψει βουβή πολεμίστρα,
ούτ' όνειρο θα 'βρεις να δώσει ένα δάκρυ.

Μετάλλινη στήλη στου πόνου την άκρη,
ψηλώνει η στιγμή, σα μετέωρο λεπίδι,
ούτ' όνειρο θα 'βρεις να δώσει ένα δάκρυ,
στο πλήθος σου τ' άυλο που σφίγγει σα φίδι.

Ψηλώνει η στιγμή, σα μετέωρο λεπίδι,
σαν τι να προσμένει, να πέσει η γαλήνη?
Στο πλήθος σου τ' άυλο που σφίγγει σα φίδι,
δεν είναι ο ουρανός, μηδέ αγγέλου ευφροσύνη.

Σαν τι να προσμένει, να πέσει η γαλήνη?
Σ΄ανθρώπους κλειστους, που μετρούν τον καϋμό τους,
δεν είναι ο ουρανός, μηδέ αγγέλου ευφροσύνη,
τ' αστέρια κρατούν έναν κόσμο δικό τους!

Γ. Σεφέρης