Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2007

Παντούμ


Τ' αστέρια κρατούν έναν κόσμο δικό τους,
στο πέλαγο σέρνουν φωτιές τα καράβια.
Ψυχή μου λυτρώσου απ' τον κρίκο του σκότους,
πικρή, φλογισμένη, που δέεσαι με ευλάβεια.

Στο πέλαγο σέρνουν φωτιές τα καράβια,
η νύχτα στενεύει και στέκει σαν ξένη.
Πικρή, φλογισμένη, που δέεσαι με ευλάβεια,
ψυχή μου γνωρίζεις ποιος νόμος σε δένει.

Η νύχτα στενεύει και στέκει σαν ξένη,
στο μαύρο μετάξι τα φώτα έχουν σβήσει.
Ψυχή μου γνωρίζεις ποιος νόμος σε δένει
και τι θα σου μείνει και τι θα σου αφήσει.

Στο μαύρο μετάξι τα φώτα έχουν σβήσει,
ακούγονται μόνο του χρόνου τα σείστρα
και τι θα σου μείνει και τι θα σου αφήσει
αν τύχει κι ανάψει βουβή πολεμίστρα.

Ακούγονται μόνο του χρόνου τα σείστρα,
μετάλλινη στήλη στου πόνου την άκρη.
Αν τύχει κι ανάψει βουβή πολεμίστρα,
ούτ' όνειρο θα 'βρεις να δώσει ένα δάκρυ.

Μετάλλινη στήλη στου πόνου την άκρη,
ψηλώνει η στιγμή, σα μετέωρο λεπίδι,
ούτ' όνειρο θα 'βρεις να δώσει ένα δάκρυ,
στο πλήθος σου τ' άυλο που σφίγγει σα φίδι.

Ψηλώνει η στιγμή, σα μετέωρο λεπίδι,
σαν τι να προσμένει, να πέσει η γαλήνη?
Στο πλήθος σου τ' άυλο που σφίγγει σα φίδι,
δεν είναι ο ουρανός, μηδέ αγγέλου ευφροσύνη.

Σαν τι να προσμένει, να πέσει η γαλήνη?
Σ΄ανθρώπους κλειστους, που μετρούν τον καϋμό τους,
δεν είναι ο ουρανός, μηδέ αγγέλου ευφροσύνη,
τ' αστέρια κρατούν έναν κόσμο δικό τους!

Γ. Σεφέρης

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2007

Ολα σε θυμίζουν...

Όλα σε θυμίζουν, απλά κι αγαπημένα,
πράγματα δικά σου, καθημερινά.
Σα να περιμένουν κι αυτά μαζί μ’ εμένα
νά ’ρθεις κι ας χαράξει για στερνή φορά.

Όλη μας η αγάπη την κάμαρα γεμίζει
σαν ένα τραγούδι που λέγαμε κι οι δυο,
πρόσωπα και λόγια και τ’ όνειρο που τρίζει,
σαν θα ξημερώσει τι θα ’ναι αληθινό.

...Όλα σε θυμίζουν,απλά κι αγαπημένα,
πράγματα δικά σου, καθημερινά...

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2007

Άρνηση

Δεν θέλω, δεν μπορώ, δε γίνεται...
Είσαι παντού και πουθενά, στη σκέψη, στις εικόνες μου, στο σπίτι, στη δουλειά... παντού...

Κι αυτό που μας χωρίζει... δυο μέτρα γης...
...Αρνούμαι...

Αντίο...


Εσύ δεν ζεις πια... Δεν ζω κι εγώ... απλά υπάρχω... Δε νιώθω, δεν αισθάνομαι, δεν είμαι...
Αφήνομαι, υποκρίνομαι, γίνομαι αυτό που θέλουν... Είναι άγρια η ζωή, είναι δύσκολοι οι άνθρωποι, κανείς δεν καταλαβαίνει, κανείς δε μπορεί να καταλάβει... Η μοναξιά η μόνη φίλη, την αποζητώ κι ας μη μ' αφήνουν... Τότε μόνο είμαι εγώ, τότε μόνο είμαι για μένα... Με παρέα τις εικόνες... του πόνου, του πόνου και του πόνου... Θέλω αλλά δε μπορώ, δε μπορεσα να βοηθήσω, να αγγίξω την αύρα σου... Έπρεπε να σ' αφήσω, έπρεπε να σε αφήσω να φύγεις...
Συγχώρεσέ με...